«تو مجبوری توی رویاهات منو در نظر بگیری.» دکتر گفت که چند دقیقه‌ای بود از پنجره بیرون را نگاه نمی‌کرد و پشت به پنجره ایستاده بود، پرده را

  داستانی که براتون تعریف می‌کنم رو حدود هشت سال پیش، چهار روز قبل از نوروز، وقتی با اتوبوس از تهران به گرگان می‌اومدم از زنی که روی یکی

علی یه عکاس نگون‌بخت بود. وقتی سوژه‌ی جالبی می‌دید اونقدر تماشا می‌کرد که یادش می‌رفت عکس بگیره. برای همین مجبور می‌شد برای بقیه تعریف کنه چی دیده. ولی بقیه

پرستو بود فک کنم. عادت داشت پشت نکاتش، ناب یا عمیق بذاره. خالی راضیش نمی‌کرد. به هر چیزی یه گیری می‌داد. پیچید به باباش فامیلیشو عوض کرد گذاشت مانا.

– این سری خیلی ناجوره. با اسیدم باز نشد. – گیر که نیست. پر شده. – زنگ زدم گفتن بعد از تعطیلی میان. – اون دفه گفتن سیر شده