دستگاهی ساخته‌اند دانشمندان نه، روانشناسان، که رنج را می‌کِشد. از دقیقن هفت سال پیش که روانشناسی یکی از شاخه‌های مهندسی شد، چشم‌گیر پیش رفت. شاید بپندارید دستگاه را به آدم می‌بندند که بجایش رنج بکشد، در آغاز چنین بود، ولی دکتر افشین صدرالهی، استاد بین سیاره‌ای، در یکی از جلسات درس در دانشگاه ملی ایده را وازد. او عملگراست. می‌دانست دولت زمین، بودجه‌ برای ساخت سه میلیارد دستگاه ندارد.

هوشمندانه ایده را پرورد و با محوریت بیهودگیِ رنج، به پیشگاه سران بُرد. سیاست جهانی در سال جاری درجهت پوچ‌زداییست، بنابراین سران، طرح را با بیشینه‌ی آرا پذیرفت. گفتند یک دستگاه بسازید و هر سیاره‌ای نسبت به انباشت رنج، بخشی از هزینه را بپذیرد.

دستگاه یک پمپ وکیوم است که به ناف جهان می‌پیوندد و تنظیم می‌شود تا تمام رنج موجود را بکِشد. رنج‌های والا، خرده‌رنج‌ها، درد جسمانی، رنج گسترده و رنج‌هایی که در نطفه هستند.

دکتر صدراللهی قصد دارد در هفتمین سالگرد پیوند روانشناسی و مهندسی، یعنی چهار روز دیگر، این ابرپیوند را اجرا کند.

در همه‌ی شهرهای بزرگ گروه‌هایی از واپسگرایان، مافیای دارو و هیجان‌زده‌ها اعتراض‌های معمول پیش از اجرای طرح‌های سازنده را سامان داده‌اند. البته نمی‌توانیم از نگرانی‌های راستین زیست‌محیطی چشم بپوشیم.  ولی دولت‌ها امیدوارند دستگاه، پیروزمندانه به جهان بپیوندد. آنها در صد سال پیش رو، کارایی نسخه‌ی آزمایشی دستگاه را می‌پژوهند و آماده‌اند با احتمالات خطری روبرو شوند.

با ارسال عدد یک به چهارصفرچهار در «جهان بی رنج» سهیم شوید.