نشسته‌ای کتابت روی پایت شستت تکان می‌خورد فقط عکس شده‌ای مانده در صفحه‌ای که ورق نمی‌خورد الان که می‌نویسم سال‌ها گذشته است و دیکر شاعر نیستم یک ساعت بعد از نوشتن پنج خط بالا گفتم می‌روم حالا یادم می‌آید کتاب را ورق زدی ولی ندیدم یا اهمیت ندادم منِ

به هر دری زدم نشد دستم به صدایت نرسید خیلی بلند بود من از بچگی از همه‌ی دوستانم کوتاه‌تر بوده‌ام برای برداشتن خرمالوها می‌رفتم روی چهارپایه و چون تند حرف‌ می‌زنی و من نمی‌توانم با چهارپایه تند بدوم امیدی ندارم دستم به صدایت که بلند هم هست برسد ولی مهم

کار از «دارم خفه می‌شوم» گذشته است ولی هنوز ادامه دارد. می‌خواهی بدانی از پسش برآمده‌ام یا نه لطف می‌کنی نگاهم می‌کنی که شکمم بالا پایین می‌شود یا نه کبود یا رنگ‌پریده‌ام بو گرفته‌ام همه‌ی تلاشم را می‌کنم تا همان قدر که انتظار داری مرده بنظر بیایم هنوز چند روز

یک: دیوانگی از ماه کامل پشت پنجره آغاز شد و در آغوشی پایان یافت از فشار دندان‌ها بر گردنی داغ از تیغ سرد در قلبی سرخ   دو: برای مورچه‌ای افتاده در دام زار می‌زنم با شوق آن دیگری را با لاشه‌ای بر دوش دنبال می‌کنم افسرده‌تر گیج‌تر تلخ‌تر از

می‌گوید آیت‌الکرسی بخوان برای مسافر هفت حمد بسیار خوب است دعای سفر من اما والعصر می‌خوانم برای دل خودم.